In januari ontving het onderzoeksteam van Kazerne Dossin een bijzondere collectie. Hoewel de collectie maar uit twee documenten bestaat, is de historische waarde ervan toch heel groot. Aan de hand van deze documenten, een correspondentie en een vermelding van een verkooptransactie, konden onze onderzoekers een deel van het verhaal van de familie Jessurun Lobo reconstrueren.
De documenten werpen licht op een minder bekend aspect van de vervolging. Heel wat Joodse families vreesden niet alleen een bedreiging van hun vrijheden en levens, maar moesten ook gedwongen afstand doen van eigendommen en zoeken naar veiligheid, al dan niet in het buitenland. Ze moesten op zoek naar manieren om hun bezittingen veilig te stellen. De familie Jessurun Lobo huurde in de periode 1940-1941 een woning van Raymond Van Looy.
De brief van Marcus Jessurun (M.J.) Lobo toont hoe ze probeerden hun zaken te regelen. Lobo schreef de brief op 14 december 1940 en richtte zich tot de huisbaas van zijn zoon, Ben Max (M.B.) Lobo. B.M. huurde sinds 1939 een appartement van Raymond Van Looy in Antwerpen. Hij was in 1940 echter uit België gevlucht samen met zijn vrouw en woonde dus niet meer in het appartement.B.M. kon naar Spanje vluchten en trok later naar Schotland. Hij overleefde de oorlog.
Omdat M.J. in Nederland woonde, kon hij niet zomaar naar Antwerpen reizen om zaken in orde te brengen. Er gold immers een reisverbod voor Joden in Nederland. Brieven waren dus een belangrijk middel om contact te leggen en praktische zaken af te handelen. Dankzij de bemiddeling van een ander familielid dat in Antwerpen woonde, konden de praktische aspecten in deze zaak geregeld worden. De openstaande bedragen werden vereffend en het meubilair kreeg een andere bestemming.
In deze verkoopstransactie uit 1941 staat geschreven hoe Raymond Van Looy het meubilair van de slaapkamer van het appartement overkocht voor 5.000 Belgische frank. 82 jaar later bewaren nabestaanden van Raymond Van Looy het meubilair nog steeds.
Verhuurders die het meubilair van huurders overkochten was een praktijk die vaker voorkwam in deze periode. In heel wat gevallen leidden dergelijke transacties tot uitbuiting, maar in dit specifieke geval is het duidelijk dat de partijen tot een eerlijke overeenkomst kwamen.
